Ons huis staat inmiddels al 8 maanden te koop, en het enige dat we tot nu toe hebben gehad, zijn kijkers... Ja, kijken, kijken en niet kopen dus.
Elke bezichtiging, en dat zijn er dus 6 in totaal, heb ik mij compleet uit de naad gewerkt om het huis zo netjes en opgeruimd mogelijk te maken met de stiekeme gedachte dat het misschien nu toch wel zou lukken.
Na het nieuws dat de hypotheken moeilijk zouden gaan doen in 2013, en de kinderopvang toeslag drastisch omlaag gaat (oftwel naar nihil) en we geen leuker, groter en of beter huis op Funda zagen staan, hebben we deze week maar besloten om ons huis uit de verkoop te halen. In ieder geval tijdelijk. Voor een jaar, of twee jaar, en dan maar afwachten hoe het er dan voor staat. Met een beetje mazzel, zijn er dan weer verkiezingen en wordt het systeem weer 180 graden de andere kant op gedraaid en zijn we uit de crisis.
En mocht dat toch niet het geval zijn, dan hebben we in ieder geval nog een dak boven ons hoofd.
Met deze rustgevende gedachte ga ik vandaag dan ook naar mijn werk voor mijn laatste werkdag van dit jaar, als ineens mijn telefoon een sms berichtje van mijn manlief laat zien. "We hebben een bod, met het bedrag dat wij er toevallig minimaal voor willen hebben". Direct gaat de gedachte door mijn hoofd, dan kunnen we dus boven dat minimale bedrag uit komen! En al dagdromend zie ik de huizen op Funda voorbij komen en is dat huis op de Notweg misschien toch nog een optie en in mijn droom zie ik de huurders het bijbehorende romantische tuinhuisje al betrekken...
Al pratend tegen mijn collega tegenover mij, zit ik verder te mijmeren over alle mogelijkheden die dit bod met zich mee kan brengen, tot ik weer een sms berichtje krijg van dezelfde manlief, met de boodschap, "grapje".
Het enige wat ik er op dat moment nog uit weet te sms'en is, "eikel". En niet eens omdat het bod niet echt is, en we dus voorlopig toch in ons huis blijven. En ook niet omdat we geen huurders krijgen in " ons" romantische tuinhuisje waar we extra inkomsten uit hadden kunnen krijgen, ter compensatie voor de twee gigantische gaten in mijn handen. Nee, wat een afgang. Dat binnen een week een voor mijn gevoel zo goede beslissing om ons huis uit de verkoop te halen, in 1 sms berichtje weer alles overhoop kan halen. Dat ik al in gedachten een ander huis sta op te knappen en de bedden sta op te maken voor de oh zo vriendelijke toeristen... En inmiddels na het woord, " grapje" alweer terug op aarde ben beland en inmiddels thuis gekomen denk, wat hebben we toch een fijn huis hè....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten